Huta Szkła w Dąbrowie Narodowej

W XVI wieku na zachodniej części terenu parafii Jaworzno rósł gęsty i dziki las. Pewnie stąd nazwa dzielnicy powstałej dokładnie na tym terenie.

Jest to jedna, ale nie jedyna hipoteza dotycząca nazwy Dąbrowa. Historycy twierdzą, że powstała ona od słowa “debra”, które oznacza podmokłe tereny porośnięte krzakami.

Na początku XVII wieku wieś zamieszkiwało 8 zagrodników. W roku 1743 było tu 19 domów. Ich liczba wzrosła do 50 w roku 1790. Wówczas zamieszkiwało tu około 200 osób. Do końca XVIII wieku znajdowały się tu dwa przysiółki. Cztery chałupy o nazwie “Wanczyków” i dwie o nazwie “Piekło”.

W wieku XVIII był okresem przełomowym, właśnie wówczas rozpoczęło się tu wydobycie węgla kamiennego i właśnie w tym czasie powstał drugi człon nazwy dzielnicy. Z faktu, że sąsiednia Dąbrowa, znana również jako Górnicza przeżywała w wówczas bardzo dobry okres ze względu na odkrycie dużych pokładów węgla i miała podobną nazwę do naszej, co prowadziło do częstych pomyłek i nieporozumień. Postanowiono zmienić nazwę naszej Dąbrowy, która była własnością państwa. Tak oto zrodziła się nazwa Dąbrowa Narodowa.

Na terenie Dąbrowy istniała także huta szkła. Powstała na miejscu gdzie wcześniej istniała fabryka alunu. Gdy ją zlikwidowano pozostały baraki, które zamieszkiwali robotnicy pracujący w okolicznych kopalniach. Huta powstała około roku 1885, a jej właścicielem był Żyd nazwiskiem Zerger. Wykupił on grunty i baraki byłej fabryki. Początkowo huta wytwarzała butelki do piwa i szklane klosze potrzebne do nakrywania figur świętych. Od roku 1909 huta dzierżawiła górę zwaną Laskowa i stąd wywoziła piasek do produkcji szkła. Zakład funkcjonował na początku XX wieku. W roku 1928 rozpoczęły się problemy z popytem na produkty szklane w skutek czego Krajowa Huta Szkła została zamknięta.