Leśnik, członek towarzystw rolniczych i leśnych w Weimarze, Wiedniu, Budapeszcie i Krakowie. Czynny nadleśniczy, zarządca rejonu rezydujący w Byczynie. Propagator nowoczesnej gospodarki leśnej.
Urodził się w 1805 r. w Lipsku (Saksonia) w rodzinie kupieckiej. Według innej wersji pochodził z francuskiej, hugonockiej rodziny osiadłej w Weimarze. Ojciec był wyższym urzędnikiem, a stryj ministrem. Pewne jest, że w 1828 r. ukończył akademię leśną w Saksonii, a dwa lata później podjął pracę na Litwie. Został zatrudniony w dobrach hr. Sayn-Wittgensteina, dawniejszym majątku ks. Dominika Radziwiłła. Prowadził tam wzorową gospodarkę leśną, opublikował Poradnik dla dziedziców i właścicieli lasów (Wilno, 1845). Przedstawił w tym dziele swoje kilkunastoletnie doświadczenia z pracy w polskich lasach, wniósł oryginalną myśl twórczą w teorię i praktykę gospodarki leśnej.
W 1846 r. wygrał konkurs na komisarza lasów (tzw. lasomistrza) Wolnego Miasta Krakowa. Przybył do Krakowa, rozpoczął organizowanie prawidłowej gospodarki leśnej, ale w listopadzie tego samego roku Rzeczpospolita Krakowska została wcielona do cesarstwa Austrii. Nie przerwało to jego kariery, ponieważ władze austriackie nie zerwały kontraktu i przyjęły go do służby w zarządzie lasów skarbowych okręgu krakowskiego. Siedziba nadleśniczego zlokalizowano wtedy w Byczynie, gdzie, na miejscu tzw. dworu, znajdował się budynek zarządu leśnictwa rejonu Jaworzno.
Na nowym stanowisku Thieriot zajął się gospodarką leśną i wprowadzeniem nowatorskich rozwiązań, jednak już na początku nastąpił konflikt z mieszkańcami. Okazało się, że przepisy leśne nie były przestrzegane, a w lasach ludność czyniła znaczne szkody materialne. Nowy szef zaczął bezwzględną walkę ze złymi nawykami, co szybko skończyło się długą listą mieszkańców ukaranych grzywną, głównie za samowolne wycinanie drzew w lasach. Sprawa miała miejsce w 1851 r. i dotyczyła wszystkich wsi. Służba leśna wystawiła grzywny dla kilkuset osób na sumę 24 591 złp. Była to bardzo duża kwota i świadczyła o powadze sytuacji; mieszkańcy nie chcieli, a w większości przypadków nie mogli zapłacić mandatów.
Zarządy wszystkich gmin złożyły formalne odwołania, przede wszystkim jednak oskarżyły postępowanie Thieriota. Nie zabrakło politycznych zarzutów: rzekomo nadleśniczy miał być wrogiem Polaków, a jego postawa wynikała z chęci dręczenia polskich mieszkańców. Na przedstawione zarzuty oskarżony leśniczy przywołał obowiązujące przepisy, przy czym dla uniknięcia zarzutu antypolskiego nastawienia, powołał się głównie na rozporządzenia administracji polskiej. Ordynacja leśna z 1828 r. sporządzona dla jaworznickiej ekonomii była świadectwem, że to nie nadleśniczy, ale mieszkańcy nie znają swoich obowiązków. Nałożone mandaty były ważne i należało przystąpić do negocjacji. W pewnych przypadkach mandaty zostały zmniejszone, ale wszystkie rozpatrzone. Niektóre z nich zapłacono, większość odpracowano przy pracach leśnych. W ten sposób wszyscy przekonali się, że niestosowanie się do przepisów leśnych jest zagrożone karami, które są bezwzględnie egzekwowane, a naruszenie własności skarbowej, czyli państwowej, jest przestępstwem. Thieriot mieszkał w Byczynie do 1851 r., później przeniósł się do Krakowa, gdzie był radcą leśnictwa przy zarządzie lasów skarbowych. Prowadził wykłady leśnictwa, założył Zachodnio-Galicyjskie Towarzystwo Leśne (1856) oraz napisał podręcznik Technologia leśna czyli nauka korzystnego użycia drewna i produktów leśnych (Kraków, 1856). W 1858 roku został służbowo przeniesiony do Preszburga (Bratysława). Podobno czyniono starania o zatrzymanie go w Krakowie, jego przeniesienie traktowano jako wielką szkodę dla rozwoju leśnictwa w Galicji. Pracował na stanowisku dyrektora lasów i domen państwowych w Gorycji i Krainie na Bałkanach. Zmarł dnia 20 października 1878 r. w Gorycji.
Bibliografia:
deutsche-biographie.de (dostęp: 27.05.2021); data.onb.ac.at (dostęp: 27.05.2021); Dziennik Rządowy Wolnego Miasta Krakowa i jego Okręgu z dnia 15 kwietnia 1820 roku, 1820, nr 13, s. 49-56;S. Smólski, Lasy Wolnego Miasta Krakowa i Albert Thieriot, [w:] Rocznik Krakowski 2015, t. 81, s. 239-242; Twórcy i organizatorzy leśnictwa polskiego na tle jego rozwoju, pod red. A. Żabko-Potopowicz, Warszawa 1974, s. 164-171, 170-175; idem, Zarys rozwoju wiedzy leśnej do pierwszej wojny światowej, Wrocław 1968, s. 230, 239, 242; P. Przybytek, Powstanie i działalność biblioteki cesarsko-królewskiego Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego Krakowskiego (1845-1862) na ziemiach polskich do roku 1939, „Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej” 2015, t. 65, s. 85-97; S. i St. Mieroszewscy, Wspomnienia lat ubiegłych, Kraków 1964, s. 137-139; M. Leś-Runicka, Historia Jaworzna w XIX wieku, Jaworzno 2017, s. 28, 61, 63; eadem, Albert Thierot, [w:] Co tydzień 2012, nr 47, s. 24; eadem, W służbie leśnictwa, “Extra” 2015, nr 14, s. 13; Archiwum Narodowe w Krakowie (dalej: ANK), zespół Archiwum Wolnego Miasta Krakowa, sygn. WMK-V/120B, WMK-VI/27; ANK, zespół Teki Aleksandra Schneidra, nr 688, Ordynacja leśna dla państwa jaworznickiego z dnia 29 czerwca 1829 roku.
Maria Leś-Runicka
