Uczestnik konspiracji niepodległościowej, żołnierz Legionów Polskich, ochotnik Wojska Polskiego w 1918 r., kawaler orderu Virtuti Militari, czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1939 r. pułkownik w stanie spoczynku, aresztowany przez NKWD, osadzony w Starobielsku, zamordowany w Charkowie.
Urodził się w dniu 17 kwietnia 1886 r. w Jaworznie, w rodzinie Jana i Balbiny Borowczyk. Ojciec pracował w Jaworznickim Gwarectwie Węgla Kamiennego, był tzw. wagowym, czyli pracował przy codziennym pomiarze wielkości wydobycia węgla. To była dobra posada i godziwe uposażenie, co pozwoliło na wykształcenie syna. Chłopiec w wieku 10-12 lat opuścił Jaworzno na zawsze, uczył się w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, maturę zdał w 1906 r. Następnie rozpoczął studia medyczne w Uniwersytecie Jagiellońskim. Jednak ta dziedzina mu nie odpowiadała, w 1909 r. przeniósł się na Wydział Filozoficzny. Regularny przebieg studiów przerywała jego działalność polityczna. Od 1912 r. był aktywnym członkiem Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 r. wyruszył na front z oddziałami strzeleckimi pod dowództwem Józefa Piłsudskiego.
Przebywał na froncie od 6 sierpnia 1914 r. w 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich, od lutego 1915 r. został przydzielony do artylerii, i odtąd walczył jako artylerzysta, uzyskując kolejne stopnie wojskowe – od ogniomistrza do podporucznika artylerii. Odznaczył się w czasie bitwy pod Kostiuchnówką (4-6 lipca 1916 r.), gdzie skutecznie kierował ogniem swej baterii. W 1917 r., w czasie kryzysu przysięgowego, zwolniony z Legionów, działał nielegalnie w Polskiej Organizacji Wojskowej. Wtedy używał pseudonimu „Kamyk”. Ukończył studia, absolutorium uzyskał w październiku 1918 r.
W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, walczył na froncie litewsko-białoruskim i na Lubelszczyźnie. Po zakończeniu walk, w czerwcu 1921 r. zweryfikowany jako major, w dalszym ciągu służył w 2 Pułku Artylerii Polowej Legionów w Kielcach, gdzie był zastępcą dowódcy pułku. Za bohaterstwo w toku kampanii wojennej otrzymał order Virtuti Militari V klasy oraz był czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie Piłsudskiego. Został zastępcą szefa gabinetu Ministra Spraw Wojskowych, pełnił obowiązki adiutanta Piłsudskiego oraz otrzymał wtedy awans na podpułkownika. W 1936 r., po śmierci Piłsudskiego, został awansowany na pułkownika i odesłany w stan spoczynku. Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Polonia Restituta IV klasy i francuską Legią Honorową V klasy.
Na wojskowej emeryturze pracował w Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie, był członkiem zarządu. W pierwszych dniach wrześniu 1939 r. zakłady otrzymały rozkaz ewakuacji na wschód. 17 września w okolicy wsi Zdołbunowo konwój został zatrzymany przez Sowietów. Kamińskiego aresztowano i osadzono w obozie jenieckim w Starobielsku. Tam też został zamordowany strzałem w potylicę. Miał wtedy 54 lata, pochowano go na cmentarzu wojennym w Charkowie.
Rodzina: żona Maria Lubina, dzieci: Krzysztof Hubert (1926-1944), Paweł Józef (ur. 1928), Barbara (ur. 1935). Krzysztof Hubert był chrzestnym synem Józefa Piłsudskiego, żołnierzem Szarych Szeregów, kapralem batalionu Zośka; poległ na Woli w powstaniu warszawskim 11 sierpnia 1944 r., miejsce pochówku nieznane.
Stosownie do decyzji Prezydenta RP z dnia 5 października 2007 r., wszystkie ofiary zbrodni katyńskiej zostały pośmiertnie awansowane o jeden stopień. Tym samym Feliks Kamiński otrzymał stopień generała brygady. W Warszawie znajdują się tablice upamiętniające tę zbrodnię: w kościele św. Bonifacego na placu Bernardyńskim, w kościele św. Karola Boromeusza przy ul. Powązkowskiej 1 oraz przy ul. Czerniakowskiej 2/4.
W ramach akcji Dąb Pamięci imieniem Feliksa Kamińskiego nazwano drzewo posadzone przy szkole podstawowej w Pusznie Godowskim. Natomiast w Jaworznie, w miejscu jego urodzenia, został upamiętniony imiennym zapisem na zbiorowym pomniku ofiar zbrodni katyńskiej. Ponadto uhonorowano generała Feliksa Kamińskiego nadając jego imię jednej z ulic miasta.
Bibliografia:
Corpus studiosorum Universitatis Jagiellonicae 1850/51-1917/18, t. 3 K-Ł, Kraków 2009; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; Rocznik Oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; Charków. Księga cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; Kalendarz na 2018 rok – Droga do Niepodległości, Warszawa 2017; W. Chocianowicz, Dzieje I Pułku Artylerii Lekkiej Legionów Józefa Piłsudskiego, Londyn 1967; St. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938, s. 318; Muzeum Miasta Jaworzna, Księgi metrykalne, urodzenia, sygn. 9,0; J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918, Kraków 2017; muzeumpilsudski.pl (dostęp: 21.10.2019); Kamiński Feliks, ps. „Kamyk”, zolnierze-niepodleglosci.pl/żołnierz/196404/ żołnierz (dostęp: 21.10.2019, 25.07.2020); Archiwum Historii Mówionej – Paweł Kamiński, 1944.pl/archiwum historii mówionej – Paweł Kamiński (dostęp: 26.07.2020).
Maria Leś-Runicka
