Malarka, przedstawicielka amatorskiego ruchu plastycznego w Jaworznie.
Urodziła się 8 października 1905 r. w Czarnej Wsi pod Krakowem jako córka Władysława Smalca, urzędnika Krakowskiego Przedsiębiorstwa Tramwajowego. Ukończyła czteroklasową Szkołę Wydziałową im. Anny Jagiellonki w Krakowie. Do Jaworzna przybyła w 1929 r. wraz mężem, inżynierem Kazimierzem Dziunikowskim, który został zatrudniony w Jaworznickich Komunalnych Kopalniach Węgla. Rodzina zamieszkała wówczas w tzw. Winterówce, willi należącej do jaworznickiej spółki węglowej. Olga była matką Bohdana Dziunikowskiego, późniejszego profesora Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Zob. Dziunikowski Bohdan, Dziunikowski Kazimierz.
W czerwcu 1942 r. wraz z rodziną została wysiedlona do obozu przejściowego w Oderberg (Bogumin na Śląsku Cieszyńskim), skąd po kilku tygodniach, przez więzienie we Wrocławiu, przewieziono ją i męża do obozu pracy Lager Grünberg w Zielonej Górze. Następnie Olga i Kazimierz Dziunikowscy spędzili trzy miesiące w tamtejszym więzieniu śledczym gestapo. Po powrocie do Jaworzna pracowała m.in. w aptece szpitala górniczego przy ul. Jagiellońskiej, działającej pod kierownictwem dr. Wiktora Fedaka.
Olga Dziunikowska początkowo interesowała się zielarstwem. Według opinii jej przyjaciół z tych zainteresowań zrodziła się pasja do malarstwa. Uczestniczyła w spotkaniach Klubu Miłośników Sztuki, działającym przy Muzeum Regionalnym w Jaworznie. Brała udział w zbiorowych wystawach lokalnych amatorów m.in. w Jaworznickiej Jesieni 1975. Tam zauważył jej prace profesor Włodzimierz Hodys, historyk sztuki z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zaproponował artystce prezentację swojej twórczości w krakowskim Domu Kultury „Pałacu pod Baranami”.
Dziunikowska tworzyła w technice olejnej na papierze lub desce (pilśni, sklejce). Głównym tematem jej prac były kwiaty. Monotematyczność obrazów wiązała ją w sposób symboliczny z francuską prymitywistką Séraphine Louis, która podobnie jak Dziunikowska, odkrywała twórczą inspirację wyłącznie w kwiatach. Olga malowała głównie palcami, co wpłynęło na oryginalne opracowanie faktury malarskiej, nakładanej etapami i wielowarstwowo. Bogactwo kolorystyczne i swoboda w stosowaniu komponentów malarskich sprawiły, że jej twórczość należy do najbardziej oryginalnych wśród dorobku jaworznickich amatorów. Była wyróżniającą się osobowością życia kulturalnego miasta Jaworzna, skupiającą wokół siebie grono licznych miłośników jej twórczości.
Olga Dziunikowska zmarła 23 marca 1993 r. w Krakowie.
Bibliografia:
B. Dziunikowski, Nieodwracalność czasu. Garść wspomnień chłopca z Jaworzna, Muzeum Miasta Jaworzna, Jaworzno 2004; B. Cieszyński, P. Dudzik, Olga Dziunikowska 1905-1993. Malarstwo, Jaworzno [2005]; B. Cieszyński, Olga Dziunikowska, [w:] Jaworzno minione, Jaworzno 2017, s. 107-110; I. Brandys, Artyści z pogranicza. Historia amatorskiego ruchu plastycznego, cz.1, Jaworzno 2020.
Iwona Brandys
